Στείλτε μας τα άρθρα σας στο info@troktico.com
Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Πανδημίας και της επακόλουθης θεραπείας από αυτήν, με τα εμβόλια, στα συνωμοσιολογικά ιστολόγια εμφανίστηκαν πολλές θεωρίες ότι όλα αυτά έχουν κάποια σχέση με τα ερπετοειδή. Δηλαδή, είτε ο ιός Covid-19 αναδιαμορφώνει κατά κάποιο τρόπο το ανθρώπινο DNA, καθιστώντας το παρόμοιο με το DNA των ερπετών, είτε το εμβόλιο κάνει κάτι περίπου το ίδιο. Και παρόλο που αυτό υποπτεύονταν οι θεωρητικοί δεν μπορούσαν να παρουσιάσουν κάποια τεκμηριωμένα πειστικά αποδεικτικά στοιχεία για όλα αυτά που υπέθεταν. Όμως, τον Αύγουστο του 2025 αυτά τα αποδεικτικά στοιχεία εμφανίστηκαν, όπως φαίνεται. Και η πηγή τους ήταν μια επίσημη τεκμηριωμένη ιατρική μελέτη:
Μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο ιατρικό περιοδικό The Journal of Clinical Investigation εντόπισε ένα ένζυμο που σχετίζεται με το δηλητήριο του φιδιού και το οποίο μπορεί να αποτελεί την βασική αιτία της μεγάλης θνησιμότητας που σχετίζεται με τον Covid-19. Τα ευρήματα της μελέτης αποκαλύπτουν έναν εντελώς νέο στόχο για πιθανές θεραπευτικές μεθόδους.
Πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι ο μεταβολισμός των λιπιδίων παίζει βασικό ρόλο στον προσδιορισμό της αντίδρασης του οργανισμού στη λοίμωξη του Covid-19. Υπάρχουν ενδείξεις & στοιχεία ότι ο SARS-CoV-2 μεταβάλλει τα επίπεδα διαφόρων λιπιδίων στα κύτταρα του ξενιστή οργανισμού. Αυτό υποδηλώνει ότι η σοβαρή πορεία του Covid-19 μπορεί να συνοδεύεται από τη δραστηριότητα των φωσφολιπασών, οι οποίες διασπούν τα άθικτα φωσφολιπίδια από τις κυτταρικές μεμβράνες.
Η ομάδα που διεξήγαγε αυτή τη μελέτη εξέτασε αυτή τη θεωρία χρησιμοποιώντας λιπιδομικές μεθόδους για την ανάλυση των δειγμάτων του αίματος. Τα δείγματα ελήφθησαν από άτομα χωρίς νόσο, με ήπια και σοβαρή μορφή νόσου Covid-19, καθώς και από ασθενείς που είχαν πεθάνει από Covid-19.
Η ανάλυση έδειξε ότι οι ασθενείς που πέθαναν από Covid-19 παρουσίαζαν τις πιο σημαντικές αλλαγές στο λιπιδαιμικό προφίλ. Συνολικά, σε αυτούς τους ασθενείς εντοπίστηκαν 181 μοναδικά μόρια, πολλά από τα οποία σχετίζονταν με το μεταβολισμό των φωσφολιπιδίων.
Περαιτέρω στοχευμένη λιπιδομικές αναλύσεις έδειξαν ότι, σε σύγκριση με τους επιζώντες, οι ασθενείς που απεβίωσαν παρουσίαζαν αυξημένα επίπεδα ενός κυκλοφορούντος καταλυτικά ενεργού ενζύμου, που ονομάζεται εκκριόμενη φωσφολιπάση A2 της ομάδας IIA (sPLA2-IIA). Τα επίπεδα του sPLA2-IIA σε αυτούς ήταν 9,6 φορές υψηλότερα από ό,τι στους ασθενείς με ήπια μορφή της νόσου και 5 φορές υψηλότερα από ό,τι στους ασθενείς με σοβαρή μορφή της νόσου. Επιπλέον, τα υψηλά επίπεδα αυτού του sPLA2-IIA συσχετίζονταν σημαντικά με την πολυοργανική δυσλειτουργία. Αυτό υποδηλώνει ότι η sPLA2-IIA μπορεί να είναι η αιτία της οργανικής ανεπάρκειας που παρατηρείται σε ασθενείς με θανατηφόρο έκβαση της νόσου Covid-19.
Το sPLA2-IIA είναι ένα εξωκυτταρικό ένζυμο που διασπά τα λιπαρά οξέα και που κανονικά υπάρχει σε χαμηλά επίπεδα στους υγιείς φυσιολογικούς ανθρώπους. Προηγούμενες μελέτες έδειξαν ότι το ενεργοποιημένο sPLA2-IIA παίζει βασικό ρόλο στην προστασία του οργανισμού από βακτηριακές λοιμώξεις μέσω της ικανότητάς του να καταστρέφει τις μεμβράνες των μικροβιακών κυττάρων. Οι συγγραφείς της παρούσας μελέτης υποδεικνύουν (και υποθέτουν) ότι ακριβώς η ικανότητα των υψηλών επιπέδων του sPLA2-IIA να καταστρέφει τις μεμβράνες των μικροβιακών κυττάρων μπορεί να είναι ένας παράγοντας που επηρεάζει τη θνησιμότητα από την νόσο του Covid-19.
Είναι ενδιαφέρον ότι προηγούμενες μελέτες έχουν επίσης δείξει ότι το sPLA2-IIA έχει υψηλή ομολογία αλληλουχίας με το ενεργό ένζυμο που υπάρχει στο δηλητήριο του φιδιού. Έχει αποδειχθεί ότι το sPLA2-IIA έχει την ικανότητα να συνδέεται με υποδοχείς τους νευρομυϊκές συνδέσεις και ενδεχομένως να μπλοκάρει τη λειτουργία τους, κατά παρόμοιο τρόπο με την τοξίνη του δηλητηρίου του φιδιού. Οι ερευνητές υποθέτουν ότι αυτή η λειτουργία μπορεί να έχει συμβάλλει στα μακροχρόνια συμπτώματα σε άτομα που πάσχουν με “μακροχρόνιο Covid” (σύνδρομο long-Covid), και αυτή η κατεύθυνση απαιτεί περαιτέρω μελέτες στο μέλλον.
Αυτή η συγκεκριμένη μελέτη εντόπισε το sPLA2-IIA ως έναν προηγουμένως άγνωστο μηχανισμό που ευθύνεται για τη θνησιμότητα από την νόσο του Covid-19. Για την επιβεβαίωση αυτών των αποτελεσμάτων θα απαιτηθούν περαιτέρω έρευνες σε μεγαλύτερα δείγματα ασθενών, αλλά τα αποτελέσματα που παρουσιάζονται εδώ καταδεικνύουν έναν πιθανό νέο στόχο για τις μελλοντικές θεραπείες της νόσου του Covid-19.
Ακόμη και η Τεχνητή Νοημοσύνη δεν γνωρίζει πόσα είδη πρωτεϊνών βρίσκονται στα ανθρώπινα κύτταρα, αλλά σε μια αναφορά γραφεται ότι είναι περίπου 20.000. Ωστόσο, ακόμη και χωρίς να εμβαθύνουμε στη δομή της καθεμιάς πρωτεΐνης από αυτές τις 20.000, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι κανονικά δεν πρέπει να υπάρχουν «ερπετοειδείς πρωτεΐνες» στους ανθρώπους. Οι δρόμοι των ανθρώπων από των ερπετών χώρισαν και άρχισαν να αποκλίνουν κάπου στην Τριαδική περίοδο (245 έως τα 175,6 εκατομμύρια έτη π.Χ.), όταν άρχισε να διασπάται η αρχαία υπερήπειρος Παγγαία. Και από τότε τα ερπετά και τα θηλαστικά είχαν τη δική τους εξέλιξη.
Ορισμένα ένζυμα που είναι κοινά για όλα τα ζωντανά όντα, όπως οι πρωτεΐνες των μιτοχονδρίων, έχουν κοινή δομή τόσο στους ανθρώπους όσο και στα μυρμήγκια, καθώς η μορφή του μορίου της γλυκόζης, η οποία είναι αμετάβλητη, χρησιμεύει ως μήτρα για τις πρωτεΐνες που συμμετέχουν στη διάσπασή της. Ωστόσο, το δηλητήριο του φιδιού είναι κάτι το διαφορετικό.
Αρχικά, η εξέλιξη έπρεπε να δημιουργήσει τα φίδια, συνθέτοντας αυτό το είδος από εκατοντάδες χιλιάδες άλλα ερπετά. Στη συνέχεια, “η εξέλιξη των ειδών” έπρεπε να επινοήσει ένα φίδι που δεν καταβροχθίζει τα πάντα, όπως ο δράκος, δεν στραγγαλίζει, όπως ο πύθωνας, αλλά δαγκώνει και σκοτώνει με το δηλητήριό του. Και μετά από όλα αυτά προχώρησε η εξέλιξη του ίδιου του δηλητηρίου.
Ταυτόχρονα, βρισκόταν σε εξέλιξη και μια παράλληλη εξέλιξη, καθώς ο στόχος του δηλητηρίου των φιδιών ήταν τα θηλαστικά – κατά κάποιο τρόπο το δηλητήριο δεν λειτουργεί στους κροκόδειλους. Επομένως, το δηλητήριο των σύγχρονων φιδιών είναι προϊόν δύο εξελίξεων: της εξέλιξης του ίδιου του δηλητηρίου και της εξέλιξης των στόχων του. Μέχρι να εμφανιστούν τουλάχιστον ένα δισεκατομμύριο ποντίκια που τρέχουν μέσα στα χωράφια, η εξέλιξη του δηλητηρίου δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει.
Ωστόσο, ήταν κάπως απροσδόκητο το γεγονός ότι το 2020, που εντελώς τυχαία φυσικά, εμφανίστηκε στην Γουχάν της Κίνας ένας ιός (ο κορωνοϊός) που εξαναγκάζει τα ανθρώπινα κύτταρα να παράγουν μια πρωτεΐνη που μοιάζει πολύ με το δηλητήριο του φιδιού. Αυτό, πρέπει να πούμε, ότι πρόκειται για ένα μάλλον αφύσικο, απότομο εξελικτικό άλμα. Είναι σαν λέμε ότι μετά από μία περαστική γρίπη ένας άνθρωπος να άρχιζε να βουίζει σαν μέλισσα και να αρχίσει να εκκρίνει μέλι. Ή μετά από κάποια άλλη μόλυνση ένας άνθρωπος να αρχίσει ξαφνικά να γεννάει αυγά. Αυτά στην φύση δεν γίνονται, εκτός και υπάρχει σκόπιμη επέμβαση.
Και κάτι άλλο που είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον. Κάθε εμβόλιο κατά του Covid-19 είναι ο ίδιος ο ιός SARS-CoV-2, αδρανοποιημένος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ή τουλάχιστον ένα κομμάτι αυτού του ιού. Επομένως, αν ένας άνθρωπος αρχίσει να παράγει δηλητήριο του φιδιού, όταν αρρωσταίνει με Covid-19, μετά την ένεση η βιοχημεία του θα λειτουργήσει επίσης κατά κάποιο παρόμοιο τρόπο έτσι. Και τι άλλο αρχίζει να παράγει το κύτταρο του εμβολιασμένου – αυτό είναι ακόμα ένα ερώτημα, αλλά μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν ειδικές έρευνες.
Το βράδυ, που το σκοτάδι απλώνεται, όπως λέγεται, παύει να είναι βαρετό και ο κόσμος γίνεται όλο και περισσότερο πιο ενδιαφέρον, οπότε παρακολουθούμε την εξέλιξη των γεγονότων.
thebigtheone.com triklopodia.gr
