Αυτά είναι τα σχέδια τους για το λεγόμενο κοινό Πάσχα

 Αποκάλυψη Γράφει ο Βασίλειος Ξεσφίγγης

Λέγεται ότι το μεγαλύτερο επίτευγμα του διαβόλου στην Γη είναι ότι κατόρθωσε να πείσει τους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει…

Αυτό να το θυμάστε πάντα όταν ακούτε ορισμένους να υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει θέμα για κοινό Πάσχα με τους αιρετικούς.

Και το κακό δεν είναι αν οι αιρετικοί έρθουν και κάνουν Πάσχα στις σωστές ημερομηνίες που όρισε η οικουμενική σύνοδος της Νίκαιας, δηλαδή μαζί με τους Ορθοδόξους.

Το κακό είναι αν εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, εγκαταλείψουμε τον ορισμό του Πάσχα όπως τον καθιέρωσε η σύνοδος το 325μ.Χ και επινοήσουμε νέο τρόπο που δεν θα είναι σύμφωνος με τα μέχρι τώρα δεδομένα.

Γιατί αυτή η Οικουμενική Σύνοδος όρισε ρητά πως το Χριστιανικό Πάσχα δεν μπορεί ούτε να προηγείται ούτε να συμπίπτει με το Εβραϊκό Πάσχα αλλά πρέπει να έπεται καθώς η Ανάσταση του Χριστού πραγματοποιήθηκε μετά το Εβραϊκό Πάσχα.

Αποκαλύπτουμε σήμερα με Τη Χάρη Του Θεού τα σχέδια των Νεοταξιτών σε όλο τους το μεγαλείο προς γνώση του Χριστεπώνυμου λαού που ποτέ δεν ρωτήθηκε αν συμφωνεί με τα πλάνα τους.

Παρουσιάζουμε σε μετάφραση από τα Ιταλικά ένα σύγγραμα ενός Λουθηρανού Θεολόγου σε ότι έχει να κάνει με τα βήματα που έχουν γίνει έως τώρα για το θέμα αυτό, και τα σχέδια για όσα λίγα μένουν ακόμα να γίνουν.

Για το λεγόμενο κοινό Πάσχα που ετοιμάζουν αρχής γενομένης από το 2025.

Γιατί πιστεύω πως μόνο αν ξέρουμε τα σχέδια τους θα μπορέσουμε να τους τα χαλάσουμε.

Το 2025 δεν είναι τυχαίο έτος, καθώς τότε συμπληρώνονται 1700 χρόνια από την Σύνοδο της Νίκαιας.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει ήδη ανακοινώσει ότι καταβάλλονται προσπάθειες για κοινό Πάσχα από το 2025, και ότι ο Πάπας της Ρώμης θα επισκεφτεί την Κωνσταντινούπολη και μαζί με τον Πατριάρχη την Νίκαια το 2025.

Όπως θα δείτε έχουν συμφωνήσει όλοι, δηλαδή οι Κόπτες, οι Λατίνοι και το Οικουμενικό Πατριαρχείο να εορτάζεται το Πάσχα κάθε δεύτερη ή τρίτη Κυριακή του Απριλίου.

Αυτό σημαίνει ότι πολλές φορές αν όχι τις περισσότερες το Χριστιανικό Πάσχα θα προηγείται ή και θα συνεορτάζεται με το Εβραϊκό και ότι δεν θα είμαστε σύμφωνοι με τον ορισμό της Νίκαιας.

Αξίζει να παρατηρήσετε στο τέλος του συγγράμματος ότι αυτός ο Λουθηρανός θεολόγος γράφει, ότι επειδή αντιδράει η Μόσχα η ποιο ρεαλιστική λύση ίσως θα ήταν να εορτάζουν όλοι το Πάσχα σύμφωνα με τον καθορισμό της Νίκαιας, όπως το κάνουμε οι Ορθόδοξοι.

Δυστυχώς όπως γράφει, αυτό το ενδεχόμενο δεν εξετάστηκε ποτέ στο τραπέζι των συζητήσεων.

Οι δικοί μας με λίγα λόγια, προφανώς το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν έθεσε ποτέ το θέμα, να επανέλθουν οι αιρετικοί στην σωστή ημερομηνία, αλλά ψάχνουν τρόπους πως εμείς θα αλλάξουμε ημερομηνία και θα πάμε με αυτούς.

Το σύγγραμα έχει γραφτεί το 2017, ήρθε στα χέρια μας και σας το παρουσιάζουμε καθώς έχει απομείνει μόνο λίγος χρόνος για την πραγματοποίηση αυτών των σχεδίων.

Διαβάστε το.

DagmarHeller*

* Λουθηρανός θεολόγος, Καθηγητής Οικουμενικής Θεολογίας στο Οικουμενικό Ινστιτούτο του Bossey (Ελβετία)

Φέτος οι Χριστιανοί έχουν μια εξαιρετική ευκαιρία να δείξουν την ενότητά τους εορτάζοντας την ανάσταση του Ιησού Χριστού την ίδια ημερομηνία. Αλλά αυτό δεν θα συμβεί ξανά μέχρι το 2025, εάν οι Εκκλησίες συνεχίσουν να ακολουθούν τον δικό τους παραδοσιακό τρόπο υπολογισμού της ημερομηνίας του Πάσχα.

Φαίνεται σαν ένα παράδοξο: όλες οι Εκκλησίες συμφωνούν να γιορτάζουν το Πάσχα την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο μετά την ισημερία της 1ης Μαρτίου , ωστόσο υπάρχουν συνήθως δύο διαφορετικές ημερομηνίες για αυτόν τον εορτασμό. Ο λόγος της αντίφασης είναι ότι, μετά την εισαγωγή αυτού του κριτηρίου, οι Δυτικές Εκκλησίες υιοθέτησαν ως επί το πλείστον το Γρηγοριανό ημερολόγιο, ενώ οι Ορθόδοξες διατήρησαν το Ιουλιανό ημερολόγιο για να καθορίσουν την ημερομηνία της πανσελήνου .

Αυτό το πρόβλημα έγινε αντιληπτό ως τέτοιο ιδιαίτερα τον 20ό αιώνα. Ειδικότερα, το ζήτημα επηρέασε την Ορθόδοξη Εκκλησία, όταν το 1923 η Βουλή των Ελλήνων εισήγαγε το Γρηγοριανό ημερολόγιο, πυροδοτώντας σύγκρουση Εκκλησίας και κράτους .

Ένα πανορθόδοξο συνέδριο τον Μάιο του 1923 αποφάσισε λοιπόν να αναθεωρήσει το Ιουλιανό ημερολόγιο, προσαρμόζοντάς το σε μεγαλύτερη αστρονομική ακρίβεια. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν διασπάσεις στην Ελληνική Εκκλησία, στη Ρουμανική Εκκλησία και αλλού. Η γενική κατάσταση σήμερα στον ορθόδοξο κόσμο είναι ότι για την ημερομηνία του Πάσχα όλες οι Εκκλησίες χρησιμοποιούν το Ιουλιανό ημερολόγιο (με εξαίρεση την Εκκλησία της Φινλανδίας, που ακολουθεί το Γρηγοριανό ημερολόγιο) ενώ για όλες τις άλλες εορτές, ορισμένες Εκκλησίες – ιδίως τα ελληνόφωνα και τα ρουμανικά – χρησιμοποιούν το Γρηγοριανό ημερολόγιο.

Με την αυξημένη κινητικότητα των ανθρώπων και την αυξημένη διασύνδεση μεταξύ εθνών και χωρών λόγω του εμπορίου και των επιχειρήσεων που κατέστη δυνατή με τα νέα μέσα μεταφοράς και επικοινωνίας, η ανάγκη για σαφέστερη ρύθμιση της ημερομηνίας του Πάσχα. Η παρατυπία του και η ετήσια κινητικότητά του δημιούργησαν μειονεκτήματα ιδιαίτερα όσον αφορά την οικονομική κατάσταση.

Επομένως το 1923 η Κοινωνία των Εθνών υπέβαλε την πρόταση να καθοριστεί, κατόπιν συμφωνίας με τις Εκκλησίες, το Πάσχα την Κυριακή που έπεται του δεύτερου Σαββάτου του Απριλίου. Έτσι το θέμα έγινε θέμα συζήτησης για το αρχικό οικουμενικό κίνημα, καθώς ενεπλάκη η Οικουμενική Χριστιανική Σύνοδος για τη Ζωή και το Έργο . Το αποτέλεσμα της σχετικής διαβούλευσης ήταν ότι η πλειοψηφία των Προτεσταντικών Εκκλησιών συμφώνησε σε μια καθορισμένη Κυριακή για την ημερομηνία του Πάσχα, ακόμη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο έδειξε ανοιχτό σε αυτή την πρόταση (εφόσον συμφωνούσαν όλες οι Εκκλησίες), αλλά η Ρώμη έδωσε αρνητική απάντηση . Η όλη πρωτοβουλία αυτού που εν τω μεταξύ είχε γίνει ο ΟΗΕ τελικά απέτυχε το 1955 με την άρνηση της κυβέρνησης των ΗΠΑ να υιοθετήσει ένα νέο ημερολόγιο.

Το 1964 η κατάσταση εντός των Εκκλησιών άλλαξε καθώς η Καθολική Εκκλησία, στο Συνοδικό Διάταγμα Orientalium ecclesiarum(§ 20)επιβεβαίωσε τη διαθεσιμότητά της για μια κοινή ημερομηνία, σταθερή και κινητή, εάν όλες οι Εκκλησίες συμφωνούσαν στη λύση. Σε μια άλλη διαβούλευση, που ξεκίνησε από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών μετά από αυτή την αλλαγή στάσης, η πλειονότητα των Δυτικών Εκκλησιών εξέφρασε την προτίμησή της για μια καθορισμένη ημερομηνία, ενώ για τις Ορθόδοξες Εκκλησίες η τήρηση του Κανόνα της Νίκαιας παρέμεινε σημαντική.

Το 1977 η Καθολική Εκκλησία ξεκίνησε μια πρωτοβουλία σε συμφωνία με το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών που οδήγησε σε μια άλλη έρευνα με πανομοιότυπο αποτέλεσμα με την προηγούμενη. Οι Ορθόδοξοι δήλωναν επίσης ξεκάθαρα ότι απόφαση για ένα τέτοιο θέμα μπορεί να ληφθεί μόνο σε πανορθόδοξο επίπεδο. Έτσι συζήτησαν το θέμα κατά τις προπαρασκευαστικές εργασίες της Πανορθόδοξης Συνόδου. Η δεύτερη προσυνοδική πανορθόδοξη διάσκεψη λοιπόν πρότεινε το 1982 στο Chambésy έναν ακριβέστερο ορισμό της ημερομηνίας του Πάσχα σύμφωνα με τον κανόνα της Νίκαιας. Εξέφρασε όμως και φόβο ότι μια αλλαγή στο ημερολόγιο θα μπορούσε να προκαλέσει νέα σχίσματα. Ως εκ τούτου, ο χρόνος για μια τέτοια αλλαγή κρίθηκε ακατάλληλος.

Μεταξύ των Ανατολικών Ορθοδόξων Εκκλησιών υπήρχε μεγαλύτερο άνοιγμα στην αλλαγή και το 1971 η Συριακή Ορθόδοξη Εκκλησία πρότεινε να οριστεί η ημερομηνία του Πάσχα την Κυριακή που έπεται του δεύτερου Σαββάτου του Απριλίου και το 1984 δήλωσε ότι είναι διατεθειμένη να γιορτάσει το Πάσχα οποιαδήποτε Κυριακή του Απριλίου υπό τον όρο ότι θα συμφωνούσαν όλες οι Εκκλησίες.

Το θέμα επέστρεψε αργότερα στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών.

Η πιο σημαντική πρωτοβουλία ήταν μια διαβούλευση το 1997 στο Χαλέπι , που οργανώθηκε από τη γραμματεία της Επιτροπής Πίστεως και Συντάγματος μετά από πρόσκληση του Ορθόδοξου Συριακού Μητροπολίτη Γρηγορίου Γιοχάνα Ιμπραήμ.

Η διαβούλευση πρότεινε τη διατήρηση του κανόνα της Νίκαιας, αλλά χρησιμοποιώντας τα πιο ακριβή αστρονομικά δεδομένα (δηλαδή ούτε το Γρηγοριανό ούτε το Ιουλιανό ημερολόγιο και τους αντίστοιχους κύκλους του Πάσχα) με βάση τον γεωγραφικό μεσημβρινό της Ιερουσαλήμ. Η πρόταση στάλθηκε στις Εκκλησίες για εξέταση. Το αποτέλεσμα ήταν οι Δυτικές Εκκλησίες να συμφωνήσουν, ενώ οι Ορθόδοξες Εκκλησίες δυσκολεύτηκαν να αποδεχτούν την πρόταση γιατί τα ακριβή αστρονομικά δεδομένα θα είχαν δημιουργήσει ένα ημερολόγιο πολύ κοντά στο Γρηγοριανό.

Η αλλαγή λοιπόν θα ήταν τόσο ουσιαστική που δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή από τους πιστούς.

Στην IX Γενική Συνέλευση του 2006 στο Πόρτο Αλέγκρε (Βραζιλία), το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών επιβεβαίωσε εκ νέου ότι μια κοινή ημερομηνία για το Πάσχα θα ήταν μέρος της προόδου προς την ορατή χριστιανική ενότητα, αλλά δεν ανέλαβε καμία πρωτοβουλία.

Το θέμα επανήλθε μόλις πρόσφατα, όταν το 2014 ο Θεόδωρος II, Πάπας της Κοπτικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ζήτησε από τον Πάπα Φραγκίσκο να κάνει νέα προσπάθεια για μια ενιαία ημερομηνία για το Πάσχα και συζήτησε το θέμα με τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Τον Μάιο του 2015 ο Θεόδωρος έκανε ένα περαιτέρω βήμα, προτείνοντας να οριστεί το Πάσχα την τρίτη Κυριακή του Απριλίου.

Ένα μήνα αργότερα ο Πάπας Φραγκίσκος εξέφρασε την επιθυμία να καθιερωθεί μια κοινή ημερομηνία για το Πάσχα και επανέλαβε τη διαθεσιμότητα της Καθολικής Εκκλησίας για μια καθορισμένη ημερομηνία.

Ο Πάπας το συζήτησε και με τον Σύρο Ορθόδοξο Πατριάρχη, ο οποίος φαινόταν έτοιμος για αυτή τη λύση.

Όμως, μια δήλωση εκπροσώπου του Πατριαρχείου Μόσχας κατέστησε αμέσως σαφές ότι η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν θα εγκαταλείψει τον κανόνα της Νίκαιας και επομένως δεν θα δεχόταν μια καθορισμένη ημερομηνία μάλλον κάλεσε Καθολικούς και Προτεστάντες να υιοθετήσουν το Ιουλιανό ημερολόγιο.

Τον Ιανουάριο του 2016 ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ δήλωσε ότι έβλεπε την πιθανότητα να συμφωνηθεί μια καθορισμένη ημερομηνία για το Πάσχα σε διάστημα «πέντε έως δέκα ετών».

Αν αναλύσουμε τη συζήτηση στο σύνολό της, η κατάσταση μπορεί να συνοψιστεί σε δύο προσανατολισμούς: η Δυτική και η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι πρόθυμες να ορίσουν την ημερομηνία του Πάσχα μια συγκεκριμένη Κυριακή του Απριλίου, οι Ορθόδοξες Εκκλησίες σκοπεύουν να διατηρήσουν την ημερομηνία κινητής σύμφωνα με Ωραίοι κανόνες. Αυτό εγείρει το ερώτημα εάν μπορεί ποτέ να βρεθεί μια κοινή ημερομηνία.

Για να προχωρήσουμε σε αυτούς τους προβληματισμούς, το όλο ζήτημα πρέπει να εξεταστεί με περισσότερες λεπτομέρειες. Ένα σημαντικό σημείο για τους Ορθοδόξους είναι ένα επιπλέον κριτήριο που συνδέεται με τις αποφάσεις της Συνόδου της Νίκαιας το Πάσχα δεν μπορεί να γιορτάζεται σε συνδυασμό με το εβραϊκό. Αυτός ο κανόνας έχει ερμηνευθεί με διάφορους τρόπους και εμποδίζει περαιτέρω το άνοιγμα σε αλλαγές .

Αλλά συγκεκριμένα το κύριο πρόβλημα για τους Ορθοδόξους φαίνεται να είναι ο φόβος των διαιρέσεων εντός των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Και αυτή η ανησυχία πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη.

Συμπερασματικά, φαίνεται ξεκάθαρο ότι η μετατόπιση της ημερομηνίας του Πάσχα σε μια καθορισμένη ημέρα (μια Κυριακή του Απριλίου) θα ήταν μια ριζική αλλαγή, διότι για τουλάχιστον 1500 χρόνια το Πάσχα γιορταζόταν πάντα μια κινητή Κυριακή με βάση την ισημερία και την πανσέληνο.

Μια τέτοια αλλαγή θα έσπαζε επίσης την παράδοση της ένδειξης της ιστορικής σύνδεσης με το Πάσχα, διατηρώντας παράλληλα μια σαφή διάκριση μεταξύ των δύο. Μια καθορισμένη ημερομηνία για μια συγκεκριμένη Κυριακή του Απριλίου θα ήταν μια ρεαλιστική λύση, σύμφωνα με την τρέχουσα τάση οργάνωσης της ζωής με βάση τις ανάγκες που καθορίζονται από την κοινωνία των πολιτών. Αλλά η συζήτηση έδειξε επίσης ότι αυτή η λύση δύσκολα μπορεί να γίνει αποδεκτή από όλες τις Εκκλησίες.

Κατά την άποψή μου, η μόνη λύση με ρεαλιστικές πιθανότητες επιτυχίας αλλά που ποτέ δεν εξετάστηκε παγκοσμίως θα ήταν να ενταχθούν όλες οι Εκκλησίες στην Ορθόδοξη μέθοδο καθορισμού της ημερομηνίας του Πάσχα χρησιμοποιώντας το Ιουλιανό ημερολόγιο.

Αυτή η πρόταση δεν είναι καινούργια: εφαρμόζεται σε τοπικό επίπεδο στην Αίγυπτο και την Ιορδανία όπου μετά από υπόδειξη του Συμβουλίου Εκκλησιών Μέσης Ανατολής το 1994 οι Δυτικές Εκκλησίες αποφάσισαν να ακολουθήσουν την Ορθόδοξη πλειοψηφία.

Αυτή η λύση μας επιτρέπει να ακολουθήσουμε τον κανόνα της Νίκαιας που σήμερα ενώνει όλες τις Χριστιανικές Εκκλησίες και λαμβάνει υπόψη τόσο τη σχέση μεταξύ του Πάσχα και του κύκλου της φύσης όσο και το συμβολικό του νόημα που συνδέεται με τη συγκλονιστική ρήξη της ανάστασης στη συνήθη ροή των φυσικών γεγονότων. .

Το μειονέκτημα θα ήταν ότι η αστρονομική, και επομένως η πραγματική, ισημερία και η πανσέληνος δεν θα τηρούνταν, ακόμη και αν ληφθούν συμβολικά υπόψη. Εφόσον οι Δυτικές Εκκλησίες είναι ακόμη και πρόθυμες να εγκαταλείψουν τον κανόνα της Νίκαιας, θα μπορούσαν αντ’ αυτού να εγκαταλείψουν – για χάρη της ενότητας – την ιδέα να ακολουθήσουν την αστρονομική ακρίβεια.

ΠΗΓΗ   MELISSOCOSMOS